…ημιδιαφανή υλικά, πολλαπλές επιστρώσεις και επικαλύψεις «θαμπώνουν» τα σχέδια, αποκρύπτουν και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν και αναδεικνύουν, δημιουργούν την υπόνοια της τρίτης διάστασης, επικαλούνται μια βαθύτερη επικοινωνία, κατευθύνουν το βλέμμα του θεατή στην αδιόρατη μελαγχολία των τονισμένων ματιών των ζώων.
του Γιάννη Μπόλη, Ιστορικός τέχνης
Η Αννίτα Αργυροηλιοπούλου επιλέγει ένα θέμα, πρωτότυπο και αναπάντεχο, στην καινούργια ενότητα της δουλειάς της, ένα θέμα που επιβάλλεται και φορτίζεται από την εμφατική σημασία που του αποδίδει και τον άρτιο και δεξιοτεχνικό τρόπο με τον οποίο το επεξεργάζεται. Με ακριβή σχεδίαση και μετωπική σύνθεση, προσεκτικά υπολογισμένη, ζωγραφίζει άγρια ζώα, κατορθώνοντας να φτάσει σε αξιόλογα αισθητικά αποτελέσματα. Η υψηλή και απτή αληθοφάνεια της απεικόνισης, η αμεσότητα, και η ποιότητα, η λεπτότητα και η λιτότητα των εκφραστικών της μέσων, οι αδιόρατες τονικές διαβαθμίσεις των γκρίζων, η δομική λειτουργία του λευκού, η αραιή, σχεδόν αχνή, σύσταση του σχεδίου και της χρωματικής ύλης, συνεισφέρουν καθοριστικά στην ξεχωριστή ευαισθησία και στη συγκρατημένη ρομαντική διάθεση, η προσήλωση στις αμιγείς εικαστικές αξίες μεγιστοποιούν την εσωτερική δύναμη των έργων.
Οι εικόνες ενός λύκου, μιας αλεπούς, ενός λαγού ή ενός ελαφιού κυριαρχούν μοναχικές σε πρώτο επίπεδο, απαλλαγμένες από κάθε εξωτερική αναφορά ή παραπληρωματικό μοτίβο, αναδύονται στην αέρινη, παγωμένη ατμόσφαιρα, ανάμεσα στη φυσική τους παρουσία και τον φασματικό αντικατοπτρισμό τους, μνημειωμένες και «παγιδευμένες» σ’ ένα διαρκές σταμάτημα του χρόνου, σ’ ένα κόσμο αδιατάρακτης και απόκοσμης σιωπής, σε μια άλλη, μυστική διάσταση. Η τεχνική πραγμάτωση επιτείνει την υποβλητική και ονειρική, σχεδόν μεταφυσική, αίσθηση που αποπνέουν τα έργα, την αμφίσημη και «μαγική» ένταση και συγκινησιακή φόρτιση της εικόνας. Τα ημιδιαφανή υλικά και οι πολλαπλές επιστρώσεις και επικαλύψεις «θαμπώνουν» τα σχέδια, αποκρύπτουν και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν και αναδεικνύουν, δημιουργούν την υπόνοια της τρίτης διάστασης, επικαλούνται μια βαθύτερη επικοινωνία, κατευθύνουν το βλέμμα του θεατή στην αδιόρατη μελαγχολία των τονισμένων ματιών των ζώων.
Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή μιας τέτοιας θεματογραφίας, εικονογραφικά και νοηματικά, παραπέμπει, άμεσα ή έμμεσα, τόσο σε σημαντικά έργα της ευρωπαϊκής ιστορίας της τέχνης –Ο νεαρός λαγός (1502) του Albrecht Dϋrer στο Μουσείο Albertina της Βιέννης–, όσο και σε επιστημονικές μελέτες όπως Η έκφραση των συγκινήσεων στον άνθρωπο και τα ζώα (1872) του Charles Darwin, τα βιβλία του Paul Ekman ή του Frans de Waal, ο οποίος περιγράφει με «πολύ τολμηρό τρόπο τις σύνθετες συγκινήσεις και τις κοινωνικές σχέσεις των μη ανθρώπινων πρωτευόντων», τα αισθήματα που αυτά βιώνουν. Ή ακόμα, τις φιλοσοφικές και επιστημονικές συζητήσεις, την αντιπαράθεση των απόψεων και των αποδείξεων στο κρίσιμο ερώτημα για το αν τα ζώα έχουν ή όχι ψυχή –υπό το πρίσμα, τις περισσότερες φορές, των αντιλήψεων των διάφορων θρησκειών για το συγκεκριμένο θέμα–, αλλά και έναν σύγχρονο προβληματισμό για την ηθική στάση του ανθρώπου απέναντί τους.
Πέρα, όμως, από τέτοιου είδους παραπομπές και συνδέσεις, η σκηνοθεσία των έργων και η εικαστική τους απόδοση έρχονται να τονίσουν την πρόθεσή της να θέσει ερωτήματα οντολογικής φύσεως, να απεικάσει τη ζωτική της σχέση με τον κόσμο, να δημιουργήσει μια ζωγραφική που αναφέρεται σε ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις, να τονίσει τη συμβολική διάσταση, να επικοινωνήσει και να αποτυπώσει με συνοχή τις εμμονές και τις αναζητήσεις της, να αναδιφήσει στα ίχνη της προσωπικής της διαδρομής, μέσα από μια διαδικασία διαρκούς ωρίμανσης του βλέμματος.
Unspoken (2017) Κατάλογος έκθεσης
2017, Αίθουσα Τέχνης Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα
Video των εγκαινίων της έκθεσης.