…τρυφερές παιδικές φιγούρες, σχεδόν περιγραμματικές. Δεν ξέρεις αν πετούν, πλαγιάζουν, ονειρεύονται… Τα κρυφοκοιτάμε πίσω από το τζάμι; Ένας αδιόρατος κίνδυνος μοιάζει να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια τους, πάνω από τα παιδιά όλου του κόσμου…
της Λένας Κοκκίνη, Ιστορικός τέχνης
Απόσπασμα από το κατάλογο της ομότιτλης έκθεσης, 2007
Η Αννίτα παίζοντας πάντα με το Φως και την Σκιά, προχωρά σε ένα θέμα πιο πολιτικοποιημένο. Έχοντας ξεκινήσει με κατασκευές πελώριων, προϊστορικών ζώων, διακλαδώσεις μυστηριακών δένδρων και γοητευτικών επιθετικών πτηνών (σε μία διαδικασία όπου εν μέρει, καταστρέφει με φωτιά, διατηρώντας δεξιοτεχνικά τα αποκαΐδια τους), συνεχίζει με το τεράστιο Ιστό της Αράχνης, τα «Φτερά του Δαίδαλου» για να περάσει μέσα από βιωματικές εμπειρίες, στο εκπληκτικό <<Αυγό>> (Ελευσίνα 1998) , όπου για πρώτη φορά διαγράφεται, ωσάν σκιά η ανθρώπινη φιγούρα, αυτή του αναμενόμενου βρέφους…
Τα τωρινά της σχέδια αφορούν τρυφερές παιδικές φιγούρες, σχεδόν περιγραμματικές. Δεν ξέρεις αν πετούν, πλαγιάζουν, ονειρεύονται… Τα κρυφοκοιτάμε πίσω από το τζάμι; Ένας αδιόρατος κίνδυνος μοιάζει να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια τους, πάνω από τα παιδιά όλου του κόσμου…
Μπρος στην απειλή που πλανάται ή στον φόβο, που οι άλλοι θα θέλανε να ζούμε μέσα του, η Αννίτα προβαίνει σε μία υπερβατική χειρονομία (θα ήταν υπερβολικό να αναφερθώ στην σχισμή που φέρει ο L. Fontana στον καμβά;). Εκείνη σπάει το γυάλινο περίβλημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς -σαν σύμβολο, σαν κοινωνικό περίγραμμα- δεν είναι πλέον ασφαλές, ξορκίζοντας το «κακό», και το ουσιαστικότερο, προκαλώντας τους άλλους να σκεφτούν… Ταυτόχρονα, από εικαστική άποψη, το ραγισμένο τζάμι δημιουργεί γραμμές ιστών, που παραπέμπουν σε παλαιότερα έργα της, όπως τον Ιστό της Αράχνης.
Δεν είναι μόνον οι σουρεαλιστές, που πίστεψαν τόσο στη γυναίκα. Στη δύναμη τους πίστευε και ο Αριστοφάνης κι ας έχουν περάσει από τότε κάποιοι αιώνες…