Είναι σαν σε ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων να έχουν κάνει τον κύκλο τους ο έρωτας, η χαρά της ζωής, η φθορά, ο θάνατος αλλά και πάλι ο έρωτας από την αρχή, σε μια αέναη κίνηση.
της Λένας Κοκκίνη, Ιστορικός τέχνης
Όλα είναι αλλιώς απ’ ότι εσύ νομίζεις, απ’ ότι εγώ νομίζω.
…τα μικρά μυστικά είναι ακόμη στη θέση τους
ρίχνουν σκιές… απ’ αυτές
ζεις εσύ, ζω εγώ, ζούμε εμείς.
Paul Celan, Του κανενός το ρόδο
Αν υπάρχει μια δυναμική συνέχεια στο, γεμάτο σύμβολα, έργο της Αννίτας Αργυροηλιοπούλου, είναι ο τρόπος που αποδίδει την αφάνταστη οικειότητα των «μικρών μυστικών», του φευγαλέου, του ονειρικού, που ‘ναι βαθύτερο και από το όνειρο, στα όρια του πανάρχαιου. Από την άλλη μεριά διαφαίνεται αυτό το αδιόρατο τζοκόντειο χαμόγελο, με το οποίο η καλλιτέχνις, παρατηρεί τα πράγματα, απορρίπτοντας κάθε τι το απόλυτο, το δογματικό, ανασύροντας από τα βάθη την ουσία, την πεμπτουσία της ζωής, που ‘ναι η «γόνιμη χώρα», δημιουργία ερωτική του σώματος της ψυχής του μυαλού. Δεν υπάρχει εδώ, διαχωριστική γραμμή!
Αυτή είναι η λυτρωτική κορύφωση στην Τρίτη ατομική έκθεση της Αργυροηλιοπούλου. Τα έργα της σε τελάρα και κατασκευές στο χώρο, διαπνέονται από τη συνεχή ροή του έρωτα, της ζωής, της γονιμότητας. Έργα που ξεκινούν με χαρακτήρα αφηγηματικό, συμβολικό, παιχνιδιάρικο ως την εκπληκτική καθαρότητα και ωριμότητα των τελευταίων.
Οι διάφανες κοιλιές που «αυτονομούνται», όχι χωρίς κάποια δόση χιούμορ, (όπως η «μύτη» στο εκπληκτικό διήγημα του Γκόγκολ), φέρνουν στο νου μια σταγόνα νερού ή ένα δάκρυ που δεν προφταίνει να πάρει ένα τελικό σχήμα, γιατί μοιάζει να ρέει διαρκώς.
Το «απελευθερωτικό» σ’ αυτή την έκθεση, όπως εξηγεί η ίδια η καλλιτέχνις, έγκειται στο ότι παλινδρομώντας – συχνά- στη «θεωρία του δυισμού», η οποία ταλαιπωρεί τη δυτική σκέψη εδώ και αιώνες, με διλήμματα όπως «καλό ή κακό», «σώμα ή ψυχή», «λογική ή συναίσθημα;», «πνεύμα ή ύλη;» η ίδια αποφασίζει ότι επιτέλους δεν χρειάζεται να επιλέξει το ένα επιλέγει και τα δύο! Είναι η ευφορία αλλά και το κόστος μιας πορείας με όλα τα στοιχεία της σύνθεσης μέσα από τις αντιθέσεις.
Μια «ποιητική ματιά», ένα έργο video διεισδύει μέσα στο έργο της Αννίτας και τον προβληματισμό της, δίνοντας νέες προεκτάσεις… Είναι μια αναδημιουργία, δική της αλλά και των Κατερίνας Ευαγγελάκου και Γιώργου Αργυροηλιόπουλου. Το video αναδεικνύει ένα πρόσωπο πορτραίτο, σκαμμένο από το χρόνο, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να συμβολίζει τη Μοίρα, τη Γη, τη φθορά, αλλά και το αιώνιο. Ένα πρόσωπο φαινομενικά ακίνητο, με μια ελαφριά κίνηση των ματιών, κάθε φορά που μέσα από τη «θάλασσα», που σχηματίζουν οπτικά τα κυματιστά μαλλιά της Γυναίκας, αναδύονται, ανάλαφρες κοριτσίστικες φιγούρες που στριφογυρίζουν και μοιάζουν να βουτούν στα βάθη και να εμφανίζονται ξανά ανάμεσα σε χαρούμενους ήχους και γελάκια ερωτικά.
Είναι σαν σε ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων να έχουν κάνει τον κύκλο τους ο έρωτας, η χαρά της ζωής, η φθορά, ο θάνατος αλλά και πάλι ο έρωτας από την αρχή, σε μια αέναη κίνηση.
«Μέσα μου τον κρατώ/της καλαμωτής τον κυματισμό…» γράφει ο Thoreau και αυτό φαίνεται να’ ναι το σχόλιο πάνω στο έργο της Αννίτας.
Εξάλλου τα μικρά μυστικά δεν έχουν ποτέ μια απόλυτη αντικειμενικότητα. Η καλλιτέχνις απλά προσανατολίζει τον θεατή στο κατώφλι του ονειρισμού της… Τα υπόλοιπα είναι θέμα ανάγνωση.
2000, Επίκεντρο