…φόρμες αρχέγονες, νύξεις εικαστικές, πάνω στα αρχέτυπα του «αιώνιου θηλυκού».
της Λένας Κοκκίνη, Ιστορικός τέχνης
Ονειρεύτηκα μια φωλιά, που τα δέντρα της, διώχνανε τον θάνατο…» A. SHEDROW
Με την γνώση, και ουσιαστικότερα, με την αίσθηση, ότι μέσα στην συνεχή ροή των πραγμάτων και τις αντιθέσεις τους, όλα επαναλαμβάνονται, χωρίς ποτέ να ‘ναι όμοια, ώστε οι έννοιες «νέου-παλαιού», να εκμηδενίζονται, η Αννίτα Αργυροηλιοπούλου, δημιουργεί έργα, τα οποία πηγάζουν από ένα ανεξερεύνητο ονειρικό βάθος και είναι ταυτόχρονα μνήμη προσωπική και θρύλος…
Τα υλικά της εύκαμπτα, όπως: σύρμα, ψάθα, πευκοβελόνες, ξυλαράκια, κινέζικο χαρτί, ύφασμα, τα χρησιμοποιεί «αυτονόητα» χωρίς την έμφαση μα και την πρόκληση των καλλιτεχνών της Άρτε Πόβερα. Είναι μέσον και όχι σκοπός.
Ήδη από την συμμετοχή της στη Μπιενάλε Νέων στη Μασσαλία (1990) αναζητά την άκρη του Μίτου, στον Μύθο της δημιουργίας.
Κατασκευές και τελάρα, παρουσιάζουν όντα παράξενα, πελώριες σαύρες που κάνουν έρωτα, όλα σε μια εκπληκτική ισορροπία, ανάμεσα στην ύπαρξη και την σκιά τους.
Δεν είναι συμπτωματικό ότι η πρώτη της ατομική έκθεση (’93) ονομάζεται «Οντογονία».
Διακλαδώσεις μυστηριακών δέντρων και επιθετικά ράμφη πηγών, θυμίζουν έχοντα σκηνικό για θεατρικό έργο του Strindberg.
Στα επόμενα χρόνια, οι φόρμες γίνονται όλο και πιο ανάλαφρες, οι μαύροι όγκοι εξαφανίζονται, ο στόχος μένει ο ίδιος…
Μια πελώρια αράχνη, περιμένει υπομονετικά να καταβροχθίσει, το μικρό ζουζούνι, που σχηματίζει η σκιά της στον τοίχο (0μαδική έκθεση «Απέναντι»). Το ανοιγοκλείσιμο των φτερών πριν το πέταγμα, πετυχαίνει ν’ αποδώσει με το έργο της «Φτερά του Δαίδαλου» (ομαδική έκθεση «Μύθος»).
Στην τωρινή της δουλειά, με σχεδιαστική και θεατρική δεξιοτεχνία, κατασκευές διευθετούν τον χώρο, φόρμες αρχέγονες, νύξεις εικαστικές, πάνω στα αρχέτυπα του «αιώνιου θηλυκού».
Μια μήτρα, μια φωλιά, ένα όστρακο, κέντρα συμπυκνωμένης μοναξιάς, τόσο δυνατής ερωτικής και πρωτόγονης, ώστε να παρασύρουν στην Μέθη της γένεσης…
Μια γυναικεία φιγούρα, μοιάζει να προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί απ’ τα συρμάτινα δεσμά της.
Για πρώτη φορά, το χρώμα, στο έργο της Αννίτας, ένα κόκκινοι, βαθυκόκκινο, παίζει ένα συμβολικό ρόλο. Θα μπορούσε να ‘ναι το κόκκινο, που παίρνουν τα φύλλα το φθινόπωρο ή το χρώμα που ‘χει το αίμα, ‘εσωτερικών περιπλανήσεων’, άμεσο και επιθετικό.
Εκτός απ’ το παιχνίδι με την σκιά, χαρακτηριστικό στα έργα της Αργυροηλιοπούλου, είναι η διαλεκτική του «μέσα» και του «έξω», η διαρκής κίνηση.
Το βλέμμα μας, στην περιπλάνησή του, πάνω στις φόρμες, ανακαλύπτει σύμβολα, αναθέματα, τρυφερά ξόρκια των ερώτων. Στον μαγικό κόσμο που ανοίγουν, διαφυλάσσεται, «ακινητοποιείται» για μια στιγμή, τι άλλο, ο έρωτας, έτσι ώστε να ξαναρχίσει ο κύκλος και πάλι απ’ την αρχή.